Θα τα δεις, επιμένουν οι ντόπιοι. Ναι, αφού έχεις αφήσει πίσω σου το αεροδρόμιο του Ακτίου, μάλλον θα τα δεις. Γιατί τα φλαμίνγκο, σαν ιπτάμενο υπόμνημα της μόνιμης επιστροφής σε γνώριμα εδάφη ή των ξεχασμένων μας προορισμών, πραγματοποιούν συχνά πετυχημένες πτήσεις και προσγειώσεις στα υφάλμυρα νερά της γύρω περιοχής. Τρεις νομοί, δύο ποτάμια κι ένα πέλαγος συναντιούνται στον τεράστιο, κλειστό Κόλπο του Αμβρακικού, τον μεγαλύτερο της Ευρώπης.

Εδώ, το αλμυρό νερό του Ιονίου ανακατεύει το γλυκό νερό του Λούρου και του Άραχθου δημιουργώντας μια κιβωτό ζωής για ψάρια και πουλιά, που μοιράζονται η Πρέβεζα, η Άρτα και η Αιτωλοακαρνανία. Μία εξαιρετικής οικολογικής σημασίας προστατευόμενη περιοχή Natura 2000, με περισσότερα από 250 είδη, με πιο διάσημο resident τον Αργυροπελεκάνο, αφού εδώ είναι μία από τις ελάχιστες περιοχές αναπαραγωγής του σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Όμως, ολόκληρη η τοποθεσία, παραγκωνισμένη μέχρι σήμερα, σχεδόν ριγμένη από τις διασημότητες της γειτονιάς της, είναι πια και ώριμη και άξια προς εξερεύνηση: ένα πολυποίκιλο χαρμάνι ιστορικών γεγονότων, που κάποτε γύρισαν τον κόσμο ανάποδα, τοπικών εμπειριών του ουρανίσκου και επικών τοπίων, προς όποια κατεύθυνση κι αν δείχνει η πυξίδα.

Προφανώς, το υπονοούμενο εδώ είναι χέρια πάνω στο τιμόνι, πόδια στο γκάζι και οδήγηση κι αυτό το κοστούμι ταιριάζει πολύ στο Άκτιο. Γιατί το Άκτιο δεν είναι τελικός προορισμός διακοπών αυτό καθεαυτό, είναι όμως πύλη, ένα έξυπνο σημείο τερματισμού-εκκίνησης-τερματισμού για διαφορετικού είδους και ύφους bespoke διαδρομές. Ένα ταξιδιωτικό smart app είναι το Άκτιο για road trips. Γιατί όχι; Εξάλλου, λίγα πράγματα στη ζωή μπορεί να είναι τόσο απελευθερωτικά όσο ένα τετράτροχο ή δίτροχο ταξίδι και χρόνια πάν’ πολλά από τότε που τα road trips παρέμεναν αποκλειστικό της Route 66 προνόμιο. Και της ιστιοπλοΐας μη εξαιρουμένης, όταν η ίδια διαδρομή είναι ο προορισμός, το ζητούμενο είναι η ίδια η διαδρομή, το road trip να είναι τρόπος υποδειγματικός για την εξάσκηση στο “slow travel”. Προφανώς, το κλειδί εδώ είναι ένα: όχι βιασύνες. Σταματάς, γνωρίζεις και πιάνεις κουβέντα με τους ντόπιους, κρύβεις το χάρτη και αυτοσχεδιάζεις χωρίς προκαθορισμένες διαδρομές, κάνεις αναστροφή και χάνεσαι, αποδράς. Είναι νέα μόδα. Χωρίς πρέπει στη λίστα. Ανανεωτική και εκπαιδευτική που συνιστά να επενδύεις χρόνο για να μπεις για τα καλά στο πετσί του κάθε τόπου. Ποτέ δεν θα γνωρίσεις πραγματικά μια χώρα αν προηγουμένως δεν συνάντησες την ιστορία της.

Και το Άκτιο, εν προκειμένω, ή Actium, όπως ήταν το αρχαίο όνομά του, μπορεί να διδάξει πολλά στον οποιονδήποτε, γιατί στα χρονικά κατάστιχα των παγκόσμιων ναυμαχιών όλες ωχριούν μπροστά στη μάχη του Ακτίου. Το 31 π.Χ., μετά τη μάχη και το φιάσκο του Αντώνιου, ο κόσμος δεν θα ήταν ίδιος ποτέ ξανά: η Ρωμαϊκή Δημοκρατία έγινε Αυτοκρατορία, με όλες τις συνέπειες και επιδράσεις στην πορεία του δυτικού πολιτισμού, ενώ η διπλή αυτοκτονία της Κλεοπάτρας και του Αντώνιου που ακολούθησε επισκίασε την ένδοξη, 4.000 χρόνων, ιστορία της Αιγύπτου απαλείφοντας διά παντός τους Φαραώ. Ένα σημείο καμπής και βρασμού στην ιστορία, ασφαλώς αντάξιο σαιξπηρικών δραμάτων και επικών, χολιγουντιανών παραγωγών στο σελιλόιντ που προίκισε την περιοχή με την κληρονομιά της: ο Οκταβιανός, μετέπειτα πρώτος Princeps της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Ρώμη, με μία αστραπιαία αντίδραση ανταπόδοσης ευγνωμοσύνης έχτισε εδώ μία ολόκληρη πόλη, μάλλον τη μεγαλύτερη σε μέγεθος αρχαία πόλη στην Ελλάδα, που, ωστόσο, λίγοι την έχουν ακούσει ή την έχουν γνωρίσει επιτόπου και μάλλον λιγότεροι είναι ενήμεροι της καθοριστικής της σημασίας. Με τα εκτεταμένα τείχη της, το εντυπωσιακό Ρωμαϊκό Ωδείο, επτά αξιόλογες Βασιλικές, τον Ρωμαϊκό Πύργο, το θέατρο και φυσικά το Μνημείο του Αυγούστου ρίχνει άπλετο φως στο μοντέλο οικιστικής ανάπτυξης των Ρωμαϊκών κατοικιών, αλλά ακόμα σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι σηματοδοτεί ουσιαστικά την απαρχή της Pax Romana. Έχοντας άξια καταθέσει ήδη την υποψηφιότητά της, είναι stand by να συγκατοικήσει στη λίστα Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Καθ’ οδόν για Νικόπολη (15-20 λεπτά δρόμος μέσω της 3 χλμ. μοναδικής υποθαλάσσιας σήραγγας στην Ελλάδα), κάπου αριστερά είναι η Πρέβεζα. Αγκαλιασμένη ανάμεσα στο Ιόνιο και τον Αμβρακικό, η ωραία Πρέβεζα, που λέν’ κι οι ντόπιοι, με την υπέροχη προβλήτα και μαρίνα της, τις γαστριμαργικές της χαρές και χάρες και με εντυπωσιακή τουριστική ανάπτυξη τις τελευταίες δεκαετίες, ξεπερνά τις προσδοκίες. Η πόλη του Καρυωτάκη, πια, είναι ελκυστικός προορισμός για αληθινές διακοπές αλλά και μόνιμης, αληθινής ζωής.

Εκεί, οι λάτρες των παραλιών θ’ αρχίσουν να συναντούν το mojo τους. Από την Πρέβεζα ξεκινά να αναπτύσσεται μία συγκλονιστική ακτογραμμή. Περίπου 100 χιλιόμετρα στο οδόμετρο που οδηγούν στα Σύβοτα, τη «μικρή Καραϊβική» της Ελλάδας, όπως τα αποκαλούν, μάλλον φτωχό υποκοριστικό, με το συμπάθιο. Εκεί που η γη συναντά τη θάλασσα, αυτή η διαδρομή δοκιμάζει τις αισθήσεις: εκπληκτική θέα, βραχώδεις ακτές και αμμουδερές παραλίες για οφθαλμόλουτρο και όχι μόνο. Τοπίο επικό που ζωγραφίζεται από ψαροχώρια, κουκλίστικες μαρίνες αλλά και πολύβουες, παλιές, με ιστορική πατίνα, πόλεις σαν την Πάργα, το «μικρό Μόντε Κάρλο» της Ηπείρου, με τη βρίθουσα ζωής παραθαλάσσια ζώνη με τα χρωματιστά παστέλ σπίτια. 

Τίποτα όμως δεν θα μπορούσε να είναι πιο αντάξιο του Κέρουακ από της Πίνδου τα κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα. Εκεί όπου τα δασικά οικοσυστήματα της Βόρειας Πίνδου γίνονται αποκλειστικοί αντιπρόσωποι μιας σχέσης θαυμαστής, μιας ισόρροπης συμβίωσης ανάμεσα στη φύση και τον άνθρωπο.

Ένα εργοστάσιο παραγωγής ανεξίτηλων αναμνήσεων είναι ο Εθνικός Δρυμός της Πίνδου και το Ζαγόρι, το ψηλό λεκανοπέδιο, ο φλύσχης που φωλιάζει ανάμεσα στο Μιτσικέλι και την κεντρική οροσειρά. Τοπίο από αυτά που ερωτεύθηκε ο Λόρδος Βύρωνας τα Ζαγοροχώρια. Διάσπαρτα στους πρόποδες των βουνών, 46 οικισμοί, μία πρώτης τάξης ευκαιρία γνωριμίας με την άγρια φύση. Παρθένα δάση, θρησκευτικά μνημεία, μονοπάτια, απαράμιλλα κτίσματα και πολυάριθμα πέτρινα γεφύρια, αριστουργήματα της τέχνης ντόπιων μαστόρων. Εδώ δεν είναι αίσθηση, εδώ ο χρόνος έχει σταματήσει.

Οδηγώντας προς και στην ορεινή Ήπειρο ανακαλύπτεις το μη φανταστικό του φανταστικού σου κόσμου. Δύσκολα θα υποψιαζόσουν πως υπάρχουν 200 χιλιόμετρα και βάλε οδηγικής ευδαιμονίας και off-road ειδικές διαδρομές που χτυπάνε κατευθείαν στο κέντρο της καρδιάς σου. Περιεχόμενο που το λεξιλόγιο θα ’τανε φτωχό να περιγράψει αν δεν υπήρχαν τα ανυπέρβλητα γραπτά του σερ «Πάντι» Λη Φέρμορ για τη «Σιέρρα Ζαγορά», όπως την ονομάζει: «... Εκεί δεν χρειάζεσαι το κρασί -Σε μεθάει ο αέρας. Κι η σκιά, το γρασίδι, τα δέντρα και το νερό –γιατί το νερό αναβλύζει από το ζώντα βράχο -τόσο κρύο σαν πάγος-, που δεν μπορούσες να το πιεις... και θα μπορούσες να το πιεις με την οκά και να αισθανθείς σαν γίγαντας. Οι λέξεις δεν μπορούν να το περιγράψουν».

Φυσικά, για τον καθένα, ό,τι τραβάει η όρεξή του. Κάθε ταξιδιώτης έχει το δικό του γούστο για το τι κάνει μια διαδρομή πραγματικά προκλητική. Αυτό ακριβώς συνοψίζει και την πρόκληση του Ακτίου, το δίλημμά του: αν είσαι slow tourist, εδώ καλείσαι να αποφασίσεις ποιο δρόμο θα τραβήξεις πρώτο, αν και στοιχηματικά οι πιθανότητες δείχνουν Λευκάδα. Συνήθως είναι ο προφανής προορισμός κι η αλήθεια είναι πως συχνά το Άκτιο θεωρείται ή παρερμηνεύεται ως το αεροδρόμιό της.

Αλλά για road trip πρόκειται και σε αυτήν την περίπτωση. Στο νησί θα φτάσεις 40 λεπτά μετά οδηγώντας ή, πάντως, οδικά: η Λευκάδα είναι το μοναδικό οδικά προσβάσιμο ελληνικό νησί που χωρίζεται από την ηπειρωτική χώρα από διώρυγα, την οποία μάλλον όχι από σύμπτωση είχαν ανοίξει οι Κορίνθιοι στην αρχαιότητα και που συναντιέται με την ηπειρωτική χώρα με πλωτή γέφυρα.
Αλήθεια, αυτή η «σύνδεση» την κάνει λιγότερο «νησιωτική»; Ίσως, αφού μερικές φορές, σαν κομμάτι της ηπειρωτικής χώρας, την κάνει να φαντάζει λιγότερο τουριστική. Ίσως γι’ αυτό η Λευκάδα να είναι δημοφιλέστερη για τους Στερεοελλαδίτες και λιγότερο για τους ξένους ταξιδιώτες. Παρανόηση πιθανή, που όμως, τελικά, λειτουργεί υπέρ της, ενισχύοντας τον παρθένο χαρακτήρα της και διαφυλάσσοντας την αυθεντικότητά της. Η Λευκάδα είναι τόσο λαμπερή και τόσο Ιόνια όσο και οι άλλοι έξι, όσο κι η Ελίζαμπεθ Λόνγκφορντ γράφει το 1975: «Εκείνοι που γνωρίζουν οποιοδήποτε από τα νησιά του Ιονίου – είτε πρόκειται για την Κέρκυρα, τη Λευκάδα, την Ιθάκη, την Κεφαλονιά, τη Ζάκυνθο ή άλλο – δεν θα μπορούσαν να αρνηθούν ότι αποτελούν τα πιο λαμπερά αστέρια στον γαλαξία. Τόσο όμορφα όσο φαίνονται... Αυτοί που τα γνωρίζουν όλα, θα τα πρότειναν χωρίς δεύτερη σκέψη ως “Τα Νησιά των Ευλογημένων”».

Η Λευκάδα, που περιβάλλεται μαγικά από 24 νησάκια που πλέουν κι επιπλέουν νωχελικά γύρω της, ανάμεσά τους κι ο διάσημος Σκορπιός του Αριστοτέλη Ωνάση, εκπέμπει τη δική της ζωτική ενέργεια. Ένας παράγοντας συμπυκνωμένης, αγνής ευδαιμονίας, μια αιολική αύρα, κι οι ηλιακές ακτίνες να γαλουχούν μια γλυκιά αίσθηση ελευθερίας και χαλάρωσης. Αναμφίβολα, όλα τα γνωστά συστατικά των ιδανικών ελληνικών διακοπών βρίσκονται εδώ κι η ζωή φυσά σαν ανάλαφρο αεράκι στο Οδυσσειακό τοπίο. Ναι, σαν καθαρόαιμο νησί του Ιονίου, η Λευκάδα διεκδικεί κι αυτή το όποιο μερίδιό της στο μύθο του Οδυσσέα, γιατί κατά καιρούς, στα πεδία των ακαδημαϊκών μαχών, θα βρεθούν κι εκείνοι οι μελετητές, όπως ο Βίλχελμ Ντέρπφελντ, που θα υποστηρίξουν πως η Λευκάδα ήταν η πραγματική Ομηρική Ιθάκη του Οδυσσέα, πως το βασίλειό του ήταν εδώ κι ο τάφος στο Νυδρί.

Όταν βρεθεί όμως κάποιος στο Νυδρί, το μόνο για το οποίο πρέπει να προβληματίζεται, εκεί στην περαντζάδα, όταν το φως του φεγγαριού τέλεια καθρεπτίζεται στ’ ακίνητα νερά, είναι μήπως τυχόν και δεν ερωτευθεί. Όπως λένε κι οι ντόπιοι: «Στη Λευκάδα, ο άνθρωπος έχει τη συνήθεια να ερωτεύεται, αλλά κυρίως να ερωτεύεται τη Λευκάδα».

Η Λευκάδα ξέρει πώς να σε κάνει να την ερωτευτείς. Αν όχι για την Ιστορία, σίγουρα για τις παραλίες και τους κολπίσκους, που είναι σαν να σχηματίζουν προκλητικές καμπύλες στο βαθύ ντεκολτέ μιας πανέμορφης γυναίκας. Οπότε, έσο έτοιμος: φρόντισε κινητό, iPad και φωτογραφική να είναι πλήρως φορτισμένα. Το σκηνικό σ’ αυτό το κομμάτι γης του Ιονίου επιτάσσει αλλεπάλληλα κλικ και share στα δίκτυα. Και υπάρχει κι άλλος λόγος: υπάρχουν ουκ ολίγα ρεπορτάζ, που λέν’ ότι φλαμίνγκο συχνάζουν στις ακτές.

Δήμος Ακτίου-Βόνιτσας

Στον αερολιμένα του Ακτίου, με έδρα τη Βόνιτσα του Δήμου Ακτίου Βόνιτσας της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, καταφθάνει κάθε χρόνο, πλήθος επισκεπτών από πολλές χώρες για να απολαύσει τις πολλές και απέραντες παραλίες, τα προϊστορικά, ιστορικά, αρχαιολογικά και θρησκευτικά μνημεία, καθώς και τη μοναδική φυσική ομορφιά του τόπου μας, γεμάτη αντιθέσεις, χρώματα και μυρωδιές.

Ο Δήμος Ακτίου-Βόνιτσας απλώνεται στη βορειοδυτική Ακαρνανία, προήλθε από τη συνένωση (2011) των πρώην καποδιστριακών Δήμων, με ξεχωριστά χαρακτηριστικά ο καθένας, Ανακτορίου, Μεδεώνος και Παλαίρου και περιλαμβάνει τις τρεις ιστορικές κωμοπόλεις την Βόνιτσα, Κατούνα και την Πάλαιρο, καθώς και πλήθος γραφικών και ιστορικών οικισμών.

Η περιοχή προσφέρεται τις περισσότερες ημέρες του χρόνου για ξενάγηση στα υπέροχα ορεινά, ξηρομερίτικα τοπία καθώς και πλάι στις μοναδικές ομορφιές της θάλασσας του Ιονίου με τα γραφικά χωριά, ενώ ο πάντα γαλήνιος Αμβρακικός κόλπος, με τις αμουδερές παραλίες προσκαλεί για μια βουτιά στα γαλανά νερά του ή σε εξερεύνηση της περιοχής.

Πρώτος σταθμός στην Αιτωλοακαρνανία από το ιστορικό Άκτιο είναι σε 10 λεπτά η πόλη της Βόνιτσας, όμορφη, γραφική με τα χαμηλά της σπίτια, τα γραφικά σοκάκια, τις όμορφες γειτονιές, με το επιβλητικό της κάστρο να δεσπόζει τον λόφο πάνω από την πόλη, με την παραλία της να υποδέχεται τους επισκέπτες, μια παραλία υπέροχα συνδεδεμένη με το μοναδικής ομορφιάς νησάκι, την Κουκουμίτσα, προσκαλεί σε ένα ταξίδι στο όνειρο και στον χρόνο, γεμίζει τα μάτια χρώματα απογειώνει όλες τις αισθήσεις.

Το κάστρο της Βόνιτσας που είναι από τα καλύτερα της Ελλάδας, ο λίθινος αυτός γίγαντας την κάνει από τις ομορφότερες πόλεις της Αιτωλοακαρνανίας, σε συνδυασμό με το νησάκι της Κουκουμίτσας.

Η Σάλτινη και η Κουκουμίτσα, καθώς και όλη η περιοχή, προσφέρονται για περπάτημα, κολύμπι, βόλτες με ποδήλατα, είναι αγαπημένος τόπος συνάντησης, ένα ζωντανό και παλλόμενο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας, και φιλοξενεί τις εγκαταστάσεις του Ναυταθλητικού Ομίλου Βόνιτσας που διεξάγει αγώνες ιστιοπλοΐας, μαθήματα σε σκάφη τύπου Optimist και αποτελεί αγαπημένο τόπο συνάντησης των κατοίκων και των επισκεπτών.

Φεύγοντας από την έδρα του Δήμου, υπάρχουν δύο επιλογές προς την Αιτωλοακαρνανία με κατεύθυνση το βουνό ή την θάλασσα.

Ο δρόμος που οδηγεί στις παραλίες του Ιονίου και συγκεκριμένα στην Πάλαιρο είναι 17 χλμ., με πιθανή ενδιάμεση στάση στο πανέμορφο και γραφικό Μοναστηράκι με τα νερά του Κεφαλόβρυσου που αναβλύζουν στην πλατεία του χωριού και ξενάγηση στις φυσικές νεροτριβές του, καθώς και από το γνωστή πηγή «Κορπή» με το ομώνυμο, εξαιρετικής ποιότητας νερό και φυσικά τα καταπληκτικά, νόστιμα κρέατα της περιοχής, ενώ περπατώντας αν υπάρχει χρόνος φτάνει κανείς στον καταρράκτη του Σεπετού.

Η πανέμορφη πόλη της Παλαίρου λούζεται στα νερά του Ιονίου πελάγους, με θέα προς τον Σκορπιό και το Μεγανήσι, διαθέτει πανέμορφες, καθαρές παραλίες με καταγάλανα νερά και παρουσιάζει αλματώδη, τουριστική ανάπτυξη, τη μεγαλύτερη στην Αιτωλοακαρνανία ενώ διαθέτει υπέροχο λιμάνι με μεγάλη χωρητικότητα σκαφών.

Η πρώτη επίσκεψη είναι σε μια από τις καλύτερες παραλίες της Ελλάδας, το Βαθυαβάλι, το οποίο βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα έξω από την Πογωνιά. Μεταξύ Παλαίρου και Πογωνιάς με σήμα κατατεθέν το πέτρινο τοξωτό γεφυράκι βρίσκεται η παραλία Ποταμάκι που είναι η μεγαλύτερη παραλία του Δήμου, διαθέτει οργανωμένο χώρο κάμπινγκ και η παραλία προσφέρεται για θαλάσσια σπορ και διαθέτει πολλούς χώρους αναψυχής.

Η Πάλαιρος διαθέτει άρτιες ξενοδοχειακές μονάδες και σε απόλυτο αριθμό τις περισσότερες κλίνες στην περιοχή της Δυτικής Στερεάς, όπως και αρκετά επιπλωμένα διαμερίσματα, καθώς και την μοναδική ιδιωτική μαρίνα, από τις πρώτες στην Ελλάδα, με ιστιοπλοϊκά να καταφθάνουν καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους.

Η Πάλαιρος συνδυάζει αρμονικά τα παραδοσιακά στοιχεία όπως το αρχοντικό του Ράγκου, με αξιόλογες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον τουρισμό και διεθνείς συνεργασίες όπως οι εταιρείες Nielson και Thomas Cook.

Στην Πάλαιρο ο επισκέπτης μπορεί να πάρει μαθήματα κανό, κατάδυσης, Wind surfing, σκι θαλάσσης ή να ενοικιάσει σκάφος και να περιηγηθεί στις ακτές και τα απέναντι νησιά.

Συνεχίζοντας από τον περιφερειακό της Παλαίρου ο επισκέπτης συναντά και άλλα πανέμορφα παραλιακά χωριά όπως του Μύτικα, τον Αστακό και στην συνέχεια την ιστορική πρωτεύουσα του νομού, την Ιερή πόλη του Μεσολογγίου με την ένδοξη ιστορία, την μοναδική λιμνοθάλασσα και τις πελάδες.

Ακολουθώντας όμως στην άλλη πλευρά της Βόνιτσας θα συναντά την αρχαία πόλη του Θυρρείου και το ομώνυμο αρχαιολογικό μουσείο που κρύβει μέσα του όλη την ιστορία της Ακαρνανίας.

Η ξεχωριστή, περήφανη, ξηρομερίτικη ομορφιά αποτυπώνεται σε όλο της το μεγαλείο στην περιοχή της Κατούνας που απέχει από τη Βόνιτσα 32 χιλ., με τα άγρια πετρώδη βουνά, τις κατάφυτες χαράδρες και το ποτάμι της Νήσσας να απαλύνει την αγριότητα των πέτρινων όγκων των Ακαρνανικών. Σήμα κατατεθέν της Κατούνας ο επιβλητικός ναός του Αγίου Αθανασίου με την ιστορία του, που δεσπόζει στην κεντρική πλατεία, ενώ στο ψηλότερό της σημείο υπάρχει το πευκόφυτο αλσύλλιο που προσφέρεται για περιπάτους και δραστηριότητες.

Η Κατούνα βρίσκεται στο κέντρο του Ξηρομέρου πάνω σε ένα λόφο των ακαρνανικών σε 340 μ. υψόμετρο περίπου. Από το πανέμορφο μπαστούνι (στην πλατεία Κατούνας) αγναντεύεις και απολαμβάνεις μια πανέμορφη θέα που αρχίζει από την θάλασσα του Αμβρακικού, το Λουτράκι, την λίμνη της Αμβρακίας και καταλήγει στα απέναντι βουνά της Bεαλώρας και του Πεταλά.

Το καλοκαιρινό στολίδι της Κατούνας στον Αβρακικό είναι ο οικισμός Λουτράκι μόλις 10 χλμ μακριά, όπου πολλοί κάτοικοι μετακομίζουν και παραθερίζουν ενώ συγχρόνως ασχολούνται με τις καλλιέργειές τους

Το κλίμα της, όπως και της ενδοχώρας του Ξηρομέρου θεωρείται από τα πιο δροσερά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Επίσης κοντά στην Κατούνα μόλις 9 χλμ, στον οικισμό ο οποίος κατοικείται από τους καλοκάγαθους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και του Πόντου, δίνεται η ευκαιρία στον επισκέπτη να απολαύσει το καλοσυντηρημένο από τους ίδιους ιστορικό μοναστήρι της περιοχής μας, τον Άγιο Νικόλαο.

Η περιοχή φημίζεται για τα ντόπια κρέατα, το γάλα και τα τυριά παραγωγής όπως και τα παραδοσιακά γλυκά όπως η ρεβανί, ενώ οι κάτοικοι ξεχωρίζουν για την φιλοξενία, τη λεβεντιά και την ντομπροσύνη, χαρακτηριστικά που διακρίνουν τους ξηρομερίτες.

Συνεχίζοντας το ταξίδι , προβάλει η πόλη της Αμφιλοχίας, και προς την ενδοχώρα το αστικό κέντρο του νομού, το Αγρίνιο, η μεγαλύτερη πόλη της Αιτωλοακαρνανίας, απλώνεται κοντά στον ποταμό Αχελώο, ζωντανό μνημείο της φύσης, το καλοσυντηρημένο αρχαίο θέατρο στην Στράτο και ένα εξαιρετικό αρχαιολογικό μουσείο στην καρδιά της πόλης.

Στον πανέμορφο Δήμο Ακτίου – Βόνιτσας και στους δεκάδες οικισμούς του, γη και νερό, ιστορία και θρύλοι, συνδυασμένα μοναδικά, συνθέτουν την εικόνα της Αιτωλοακαρνανίας, δημιουργούν ένα μοναδικό περιβάλλον με βιότοπους, ιαματικές πηγές και καταρράκτες, με μονοπάτια, αρχαιολογικούς χώρους, βυζαντινά μνημεία, αλλά και καθαρές παραλίες που δίνουν κίνητρα για εξερεύνηση σε κάθε επισκέπτη, κάνουν τον τόπο μοναδικό και ανεκτίμητο.